Ongeneeslijk ziek, palliatief… en nu?
Op het moment dat je te horen kreeg dat je ongeneeslijk ziek bent en dat je al jong aan deze ziekte gaat overlijden, was dat een enorme shock. Toch voelde je ook meteen een kracht. “We gaan dit samen doen!” zeiden jij en je partner tegen elkaar. Na de shock kwam je leven eigenlijk wel weer een soort van op gang. Maar nu je merkt dat je lichamelijk steeds minder kunt en je steeds minder energie hebt, word je meer en meer geconfronteerd met de harde realiteit, je eindigheid.
Je realiseert je dat het niet alleen steeds een beetje minder gaat worden, maar dat je op een gegeven moment ook echt dood gaat. Dat je afscheid moet nemen. En je hebt geen idee hoe je dat moet doen. Je wilt zo graag leven, je kinderen verder op zien groeien. Je hoofd draait overuren en naast het grote verdriet maak je je ontzettend veel zorgen. En je ziet ook dat er één ding is dat je nog kunt doen, voor jezelf en voor je gezin en dat is nu samen met hen alles uit het leven halen. Maar hoe doe je dat, als je je zo intens moe en verdrietig voelt? Dat maakt dat je bent gaan zoeken naar hulp en begeleiding bij het proces waar je nu in zit.
Je blijft maar malen over hoe ze straks verder moeten zonder jou...
Elke keer dat je overdag weer moet gaan rusten en je weer merkt dat je minder kunt, realiseer je je dat je dood dichterbij komt. Je probeert er niet aan te denken, maar intussen vliegt het je aan. “Hoe moet het straks verder met ze, als ik er niet meer ben?” Voordat je ziek werd leek het allemaal zo vanzelfsprekend. Samen kinderen krijgen, ze groot zien worden. En nu is alles anders… Weten dat je kinderen verder op moeten groeien zonder jou en dat er niks is wat je hieraan kunt doen, dat maakt dit proces zo vreselijk zwaar.
Het zwaarste is het verdriet van de mensen om je heen
Je ziet hoe moeilijk de mensen om je heen het hebben met jouw achteruitgang. Je ziet hun verdriet, je voelt het in elke vezel van je lijf. En jij doet ze eigenlijk dit verdriet aan, doordat je ziek bent. Ze willen je niet missen en elke keer dat ze zien dat je zo moe bent of dat je in bed ligt, worden ze geconfronteerd met het naderende afscheid. Je probeert over luchtige dingen te praten. Over hoe hun dag was of over de fratsen die de kat vandaag uithaalde. En ondertussen laat je hen niet zien hoe jij je diep van binnen voelt. Je wilt hun verdriet niet nog groter maken door ze lastig te vallen met jouw sores. Maar hoe alleen voel je je daardoor?
Je bent bang voor de dood, voor hoe dat zal gaan
Weer iets wat je niet meer zelf kunt, doordat je lichaam achteruit gaat. Weer moet je meer medicatie nemen. Het doet je beseffen dat je dood dichterbij komt. Je blíjft er maar over denken.
Zoals het nu gaat vind je het nog wel te dragen. Maar je verstijft van angst bij de gedachte hoe het zal zijn om dood te gaan. Krijg je veel pijn? Word je benauwd? En wat als daar niks aan te doen is?
Je zou erover willen kunnen praten, maar je ziet dat de mensen om je heen het ook ontzettend moeilijk vinden om hier een gesprek over te voeren. Je weet zelf eigenlijk ook niet hoe je dat moet doen. Want wat moet je dan zeggen? “Ik ben zó bang voor de dood, zullen we het er eens over hebben?”
Je voelt je falen als ouder, je wilt zo graag langer bij je kinderen zijn
Je zou nog zoveel met je gezin willen doen, zoveel mijlpalen van je kinderen mee willen maken.
Trots aanwezig zijn bij hun diploma-uitreiking.
Helpen verven als ze het huis uit gaan.
Je hart breekt in duizend stukken als je hieraan denkt. Je beseft dat juist zij jou op die momenten zo zullen missen. Je probeert nu nog alles te doen wat binnen je mogelijkheden ligt, maar hebt voortdurend het gevoel dat je tekortschiet. Dat je faalt als ouder, doordat je ziek bent. En nog meer doordat je het grootste deel van hun leven er straks niet meer voor ze kunt zijn. Zouden ze zich jou nog wel goed kunnen herinneren later? Je bent bang dat ze beschadigd raken omdat ze te vroeg zonder een van hun ouders komen te staan. Hoe kun je dit nu ooit goed voor ze doen?
De laatste periode van je leven, wil je goed doen voor je gezin
Als huisarts en als palliatief doula heb ik veel mensen begeleid in het laatste deel van hun leven. Ook veel jonge mensen. Door die ervaring snap ik als geen ander dat je in deze periode één grote wens hebt (als je dan toch niet beter wordt): nog zo veel mogelijk léven. De gouden momenten plukken met je gezin. Je hebt er alles voor over om ze goed achter te laten. En ik snap ook dat er zo enorm veel tegelijk op jullie afkomt, dat je geen idee hebt hoe je dit moet doen.
Toch is het makkelijker dan het nu lijkt om precies de juiste dingen te doen, in de periode van onzekerheid die nog voor je ligt. Zodat je - laten we het beestje maar bij de naam noemen - straks op je sterfbed niet het gevoel hoeft te hebben dat je nog steeds dingen vergeten bent. Zodat je niet bang hoeft te zijn dat je voor iets of iemand tekortschiet. Maar dat je vol hebt kunnen leven in die laatste tijd, én voluit afscheid hebt genomen.
Wil je weten hoe?
Ik ruim graag een half uur tijd in om te praten over jouw situatie en te verkennen of je mijn begeleiding zou willen om de tijd tussen nu en jouw laatste moment echt goed te besteden.
Als je onderstaand formulier invult, dan neem ik via je mail contact met je op om een afspraak te plannen. Mijn agenda stem ik af op het moment dat jij het meeste energie hebt.